Zespół napięcia przedmiesiączkowego

Dolegliwości są najsilniejsze zazwyczaj w drugim dniu okresu. Za zespół napięcia przedmiesiączkowego odpowiada nadmiar estrogenów oraz niedobór progestagenów w drugiej fazie cyklu. Estrogeny odpowiadają za wydzielanie wazopresyny i aldosteronu, które wpływają na zatrzymywanie wody i sodu w organizmie. Nadmiar estrogenów wywołuje więc obrzęki jelit, wzdęcia, uczucie pełności i rozpierania brzucha a także biegunki i czasami zaparcia. Towarzyszy im wrażenie ciężaru w podbrzuszu oraz bóle krzyża, jako efekt zatrzymania wody w macicy oraz zastoju żylnego w miednicy mniejszej. Pojawia się też mastodynia, czyli napięcie i bolesność piersi, a także opuchnięcie rąk i nóg, oraz obrzęk komórek ośrodkowego układu nerwowego, który wywołuje bóle i zawroty głowy, nudności, napięcie psychiczne, bezsenność, lęk, depresję oraz spotęgowany apetyt. Wyróżniamy ponad 150 objawów bolesnego miesiączkowania. Najczęściej występuje: rozdrażnienie i huśtawka nastrojów, dysforia (czyli wyolbrzymianie sytuacji, co wywołuje gniew, złość, agresję), drażliwość, wybuchowość, zrzędliwość, rozdrażnienie, depresja i płaczliwość, problemy z koncentracją i zapamiętywaniem, zmniejszona aktywność życiowa i uczucie zmęczenia. Zespół napięcia przedmiesiączkowego ma związek z cyklem miesięcznym kobiety i może wystąpić u każdej kobiety, w każdym wieku, niezależnie od pochodzenia i wszystkich innych czynników. Objawy zespołu napięcia przedmiesiączkowego znikają i prawie nigdy nie występują w trakcie i po okresie. Nie jest prawdą, że zespół napięcia przedmiesiączkowego wywoływany jest zaburzeniami ginekologicznymi. Objawy zespołu napięcia przedmiesiączkowego pojawiają się zazwyczaj w drugiej fazie cyklu, 14 dni przed początkiem krwawienia miesiączkowego - czyli  najczęściej od 4 do 10 dnia cyklu.
Zespół ten  dotyczy nawet 60% miesiączkujących kobiet. Szacuje się, że nawet 5% kobiet doświadcza tak silnych dolegliwości, że nie są one w stanie normalnie pracować. Zespół ten pojawia się od momentu dojrzewania aż do okresu przekwitania. Najbardziej dokuczliwy jest po ukończeniu 30 roku życia, kiedy w organizmie mają miejsce największe zmiany hormonalne, związane z ciążami, tabletkami antykoncepcyjnymi, pracą zawodową, obowiązkami domowymi oraz ze stresem. Wyróżniamy: bolesne miesiączkowanie pierwotne, czyli czynnościowe: wynik kurczenia się mięśnia macicy pod wpływem prostaglandyn wytwarzanych przez endometrium w stadium wydzielniczym. Bolesne miesiączkowanie pierwotne związane jest więc z pojawieniem się cykli owulacyjnych. Bolesne miesiączkowanie wtórne, czyli nabyte: związane z pojawieniem się endometriozy lub pourazowe, najczęściej po jakimś zabiegu. Bolesne miesiączkowanie może być też wywołane: polipami błony śluzowej trzonu macicy czy mięśniakami, wadami rozwojowymi macicy czy jej nieprawidłowym położeniem. Nabyte bolesne miesiączkowanie może pojawić się też w trakcie miesiączek przebiegających w czasie ostrego lub przewlekłego stanu zapalnego miednicy. W przypadku bolesnego miesiączkowania pierwotnego leczenie polega na zmniejszeniu wydzielania prostaglandyn, podawanie preparatów estrogenowo-progesteronowych, a także antykoncepcji doustnej. Leczenie wtórnego bolesnego miesiączkowania polega na usunięciu przeszkód anatomicznych: rozszerzenie zwężonego kanału szyjki macicy, usunięcie polipów. W przypadku problemów z określeniem przyczyn bolesnego miesiączkowania stosuje się doraźne podawanie środków przeciwbólowych, rozkurczowych i uspokajających. Czasami konieczne jest leczenie operacyjne, które polega na przerwaniu unerwienia macicy - przypadkach kiedy już leki nie pomagają, a dolegliwości są zbyt uciążliwe dla kobiety w codziennym życiu.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy zespołu napięcia przedmięsiączkowego